“Schoon getekend, Roosje.” Ik kijk naar mijn tekening. Gewoon overgetrokken uit een Disney-kleurboek. Een koningin. Enkel haar ring – met grote diamant – is een eigen creatie.

Het tekstje dat ernaast staat, daar heb ik veel langer aan gewerkt. En met veel meer plezier. Het begint met: ‘Dit is mama …’ 

Het tekenschrift heb ik nog altijd. Het ligt in een doos in de kelder. Samen met andere dingen die geen enkel praktisch nut hebben en nooit of nooit weg mogen.

 

“Ik wil graag voelen dat wat ik doe nut heeft voor de mensen voor wie ik werk.” Aan de overkant van de tafel wordt instemmend geknikt. Niet moeilijk om een comité van grijze mannen te overtuigen als je zelf jong en fris bent én de job echt heel graag wilt. Dus mag ik beginnen. Ik blijf bijna twintig jaar.

Ik mag er leren en groeien; mijn naïviteit bijvijlen. Mensen interviewen en later horen dat zij deugd hebben gehad aan het gesprek. Groepen begeleiden in een leerproces. Contacten leggen en organiseren. En … En …

 

Het licht gaat uit. Ik kan me niet meer bewegen. Alles heb ik eruit geperst. Meer dan dat. Hoofd tussen de schouders en voortdoen, het werkt niet meer. Ik rust en rust en het helpt niets. Toch eerst niet. Voor wie jarenlang roofbouw pleegde op haar hele 'zijn' bestaan er geen quick fixes.

Loopbaanbegeleidster Sylvie leunt achteruit en wacht mijn antwoord af.
Mijn drie droomberoepen … ?  Het wordt warm in mijn borst. Los van alle ‘maren’ noem ik: “levensverhalenschrijver, verpleegster in een rondreizende kliniek, inrichter van tiny houses.”

Sylvie knippert met haar ogen.

“De laatste twee schuif ik door naar een volgend leven, als dat kan."

‘Levensverhalenschrijver’ … dat voelt alsof het mij als gegoten zit.” Het past bij mij. Bij mijn opleiding als historica, bij mijn werkervaring, bij mij.

 

Ik ga lezen en leren. Veerle van Wiebelwoorden helpt me om mijn eigen verhaal op te schrijven. Niet mijn héle leven komt op papier. Dat is niet nodig.  

Mijn jongste helpt mij aan een titel: ‘Hoe ik naar mijn vel leerde luisteren.’

 

Durf ik het aan? Ik ken maar weinig zelfstandigen. En klagen die niet altijd? Ik stop het malen in mijn hoofd en ga praten met iemand van Starterslabo. Een jonge, frisse vrouw met ervaring als ondernemer. Zij is nuchter én inspirerend.

Een hele grote ‘ja’ borrelt op.  

 

Ik leer, groei als ondernemer. Ik zet mijn luister- en schrijfvaardigheid in om herinneringen tastbaar te maken. Mensen voelen zich echt gezien en beluisterd. Zij zijn er trots op dat ze hun verhaal verteld hebben. Dat geeft hen een sterk gevoel, ze verstevigen de band met hun geliefden en met hun wortels.

 

De wereld wordt er mooier van als mensen zich goed voelen, toch?

 

Luisteren naar wat mensen vertellen. Love it! Erbij mogen zijn als mensen in hun eigen ervaringen duiken. Yes! Yesss! Samen aan iets werken. Schrijven, schrappen, schaven tot het juist zit. Een vorm vinden om het verhaal tastbaar te maken ...

> gelukzalige glimlach <

Dat mensen in hun ervaringen duiken en die (laten) vastleggen om ze niet verloren te laten gaan, om er met geliefden over te praten en zo hun band te verstevigen of om iets te verwerken; daar word ik echt gelukkig van.

 

 

Voor mij zijn levensverhalen 'voor onderweg', niet voor op het einde van je leven. Omdat je er zoveel uit kunt halen voor een volgende periode. Omdat het heerlijk is om ongegeneerd te kunnen vertellen tegen iemand die geen commentaar of goede raad geeft. En jezelf zo écht gezien en gehoord te voelen. 

Neem alvast contact voor een kennismakingsgesprek.

 

Liefs, 

Rosie

 

Rosie

… leerde van de meester van het derde leerjaar dat iemand vriendelijk toeknikken op straat toegelaten is en iemands dag wat extra kleur geeft

… schrijft graag grappige, gekke of wijze uitspraken van haar kinderen op

… houdt van ‘thuiscafé’-avonden met haar man en van intense gesprekken met vriendinnen

… maakt graag een lekkere lunch klaar voor zichzelf

… leerde mediteren in het Tibetaans instituut in Huy

… vindt dat kayakken een onbeschrijflijk gevoel van vrijheid geeft 

… likkebaardt bij foto’s van oude juwelen en manmade patronen (Joke Boudens! Bagru textiles!)

… heeft zelf een hekel aan op de foto staan

… heeft oneindig veel respect voor alle vrouwen ter wereld

 

 

Nieuwe dingen om nog te leren (OMG, zoveel):

Boekbinden, handletteren, leren luisteren naar klassieke muziek, fotograferen, 100.000 oude technieken onder de knie krijgen, Swing dansen …